Verdeling van rijkdom

Richard Murphy toonde onlangs in zijn mooie weblog Tax Research UK dit plaatje  van de IMF Fiscal Monitor over de verdeling van rijkdom in de wereld.

Dat plaatst de Quote-500 in ons land toch wel weer in een ander licht, dacht ik zo.

Salarisverhouding Ceo's en werknemers

De Amerikaanse Securities and Exchange Commission wil in het jaarverslag openbaar maken hoe de totale beloning van ceo's zich verhoudt tot de mediaan van de totale beloning van alle overige salarissen van werknemers.
Dit is een gevolg van de Dodd-Frankwetgeving van 2010 die gericht is op de hervorming van de financiële sector. Deze nieuwe wetgeving ontstond uit het ongenoegen over de hoge beloningen die topbestuurders van banken en andere financiële instellingen ontvingen terwijl hun ondernemingen werden getroffen door de kredietcrisis van 2008.
De Amerikaanse parlementariërs hebben de openbaarmaking van de beloningsverhouding echter verplicht gesteld voor alle beursgenoteerde ondernemingen. Dit overigens zonder het doel van de wet of de verwachte voordelen te benoemen.
Een typisch voorbeeld van de goeden die onder de kwaden moeten leiden.
Helemaal vreemd is echter dat dit wetsvoorstel op het allerlaatste moment in de wetgeving terecht kwam door een actie van senator Robert Menendez, zonder enige discussie in de senaat.

Dat heeft dan ook in Amerika tot veel protest geleid, met name van grote multinationale ondernemingen die van mening zijn dat zij bovendien onterecht voor hoge administratieve kosten worden gesteld omdat het voor hen lastig de benodigde  gegevens te verzamelen omdat zij werknemers in tal van landen hebben. Daarbij is er veel bezwaar tegen de maatregel omdat de aandeelhouders er helemaal niet om gevraagd hebben, terwijl dit wel als argument voor de invoering wordt gebruikt.
Ook de SEC was verdeeld over het nut van deze maatregel, maar keurde deze uiteindelijk goed met drie tegen twee stemmen. Sterker nog de SEC stelt zelf ook dat de voorgestelde bekendmaking misleidend kan zijn.
Een van de dissidenten, commissaris Gallagher zegt: het gebrek aan een specifiek falen in de markt waar dit voorstel op inspeelt stelt mij voor de vraag welke specifieke economische voordelen voortvloeien uit dit voorstel. Volgens hem kost het voorstel veel en levert het niets op.

Ook deze wetgeving heeft denk ik weer een hoog kwakzalversgehalte. Want wat zegt zo'n pay-out ratio nu eigenlijk?
De Financial Times geeft het volgende voorbeeld:

Company	CEO Compensation	Medium annual employee pay	Ceo to employee pay ratio
Walt Disney	$37.1m	$56,800	653:1
Coca-Cola	$21.6m	$50,600	427:1
Lockheed Martin	$23.8m	$74,000	332:1
Citigroup	$12.3m	$72,300	170:1

Ik kan er eigenlijk weinig mee. In ieder geval verdient de bankier van Citigroup veel minder dan zijn collega's buiten de financiële sector. Dan valt er al een aanleiding weg om deze wet in te voeren, want bankiers verdienen zeker niet excessief. Ten tweede valt op dat de verschillen in compensatie erg groot zijn, terwijl de mediane salarissen van de werknemers niet al te veel uiteenlopen.
Ik denk dat als je het salaris van de laagst betaalde medewerkers zou meenemen deze ratio's er nog een stuk slechter uit zouden zien. Maar dan nog.
Wil je via deze ratio's de aandeelhouders wijzen op een te hoog inkomen, of wil je werknemers boos maken op een al te dik betaalde baas?
Vervolgens de vraag of dat nu een taak is van de overheid om dat via het jaarverslag aan de orde te stellen?
Vind je het salaris van de baas te veel dan hef je maar extra belastingen denk ik dan.

Dat alles roept dan ook de vraag op, welke ratio is nu de goede?
Is dat twaalf keer het salaris zoals men in Zwitserland wil in een komend referendum?
Is dat 147-1 zoals dat in Duitsland op dit moment geldt?
Of is dat de ratio van Peter Drucker, de vader van het moderne management, die een ratio van 20-1 aanraadde?
Wie het weet mag het zeggen.
Al deze ontwikkelingen hebben te maken met de politieke en maatschappelijke opwinding over onverantwoorde hoog geachte beloningen aan de top. Maar niemand weet eigenlijk wat nu een passende en eerlijke beloning is voor bestuurders van grote internationale ondernemingen. Los daarvan is de beloning van het overgrote deel van de beursgenoteerde ondernemingen helemaal niet onderhevig aan kritiek omdat daar geen sprake is van overmatige beloning.
In ons land moeten de commissarissen alle betrokken belangen afwegen bij het vaststellen de beloning, mede rekening houdend met de beloningsopbouw binnen de onderneming.
Dat gaat zonder een kengetal als  verplichte pay-out ratio blijkbaar goed en dat moeten we zo houden.

Weer terug

U heeft langer dan ik dacht geen nieuwe blogs meer kunnen lezen.
Na een korte vakantie ben ik druk geweest met de eindredactie van de tweede druk van Grondslagen van Corporate Governance.
Dat neemt altijd weer meer tijd dan gedacht, mede ook door de bevlogen eindredactie van Noordhoff Uitgevers.
Daarna moest ons vakantiehuis in Baarle-Nassau dringend een nieuwe laag verf hebben hebben voordat de winter komt.

Ook dat was meer werk dan gedacht.
Het resultaat mag er echter wel zijn, dacht ik zo.
Voor iemand die weinig handwerk doet ben ik er eerlijk gezegd best wel trots op. Kijk maar eens hoe mooi de schuur is geworden.

Daarna moest er nog het nodige in de tuin gebeuren en hadden ook de dakgoten een grondige schoonmaakbeurt nodig.
Buiten dwarrelen de bladen en zijn de boeren druk met het oogsten van maïs bezig. De herfst is aangekomen, het wordt regenachtig en de wind neemt in kracht toe.
Kortom, het is weer tijd om behaaglijk binnen weer regelmatig aan dit weblog te werken.