Mylan is een generieke (lees merkloze) fabrikant van medicijnen die onlangs via een overname van Abbot Laboratories in Nederland is beland vanwege de gunstige belastingvoorwaarden.
Daarbij maakt Mylan ook gebruik van een in ons land bekende constructie om zich te verdedigen tegen een vijandige overname.
De Stichting Preferred Shares Mylan heeft het recht om via uit te geven preferente aandelen het stemrecht van de zittende aandeelhouders te laten verwateren.
Dat is nodig, want Mylan wordt op de huid gezeten door Teva, een grote concurrent uit Israël die een bod heeft uitgebracht op de aandelen van Mylan, dat door Mylan is verworpen.
Ik heb me over dat hele gedoe in mijn vorige weblog al kritisch uitgelaten.
Toen had de topman van Mylan zich er echter nog niet over uitgelaten. In een opvallend interview met de topman van Mylan, Robert Coury in het Financieele Dagblad zegt deze niet bij toeval in Nederland te zijn belandt maar uit een weloverwogen keuze.
Ik citeer:
‘Toen wij een plek kozen om onze belastingdruk naar beneden te brengen, heb ik heel Europa in kaart laten brengen. En dan hoef je geen raketwetenschapper te zijn, om het stakeholder-model in Nederland te ontdekken. Toen ik er achter kwam hoe de Nederlandse bestuursstructuur in elkaar zit en hoe het systeem hier werkt ... dat was liefde op het eerste gezicht. Het enige dat me aan dit land stoort, is dat iedereen hier langer is dan ik.’Sorry Robert, maar dat verhaal is al te mooi om waar te zijn.
Misschien ben ik een al wat oudere knorrige professor, maar dit verhaal stinkt.
Je bent hier gewoon naar Nederland gekomen omdat je een mooi belastingvoordeel kon behalen via de fusie met Abbott Laboratories.
Dat je dan ook nog gebruik kan maken van een typisch Nederlandse beschermingsconstructie is mooi meegenomen.
Zo koop je tijd om de beoogde overname met de Ierse concurrent Perrigo door te kunnen zetten terwijl je Teva op afstand houdt met een Nederlandse beschermingsconstructie.
Dat is het enige echte doel.
De rest zijn mooie verkooppraatjes.
Ik ben niet al te enthousiast over liefdesverklaringen van een puur Amerikaanse kapitalist.
U wel?
Bovendien, heb ik helemaal niets met bestuurders die vooral aan zichzelf denken.
Wat dacht u van het merkwaardige nieuws in de Wall Street Journal dat Robert Coury het zakenvliegtuig van Mylan gebruikte om zijn eigen zoon regelmatig naar popconcerten te laten vervoeren waar deze optredens verzorgde?
Getuigt dat nu van echte liefde voor het stakeholder-model?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten