Toon aan de top

Enige tijd geleden schreef collega Pheijffer een mooie column over het verschil in beleving van de top en de werkvloer.
Op de werkvloer leer je volgens hem meer over de ware aard van de organisatie dan aan de top.
Vervolgens vraag hij zich af of bestuurders en commissarissen wel vaak genoeg op de werkvloer komen om te ervaren hoe het echt gaat.
Hij vreest van niet en dat ben ik helemaal met hem eens.
Toch is een andere vraag even belangrijk.
Wat is het toch dat we ons in een zakelijke omgeving anders gedragen dan thuis?
Ik kwam daarop omdat ik van mijn jongste kind een prachtige foto kreeg van hem en zijn nieuwe zoon.

Het is een klein moment van stilte, aandacht en liefde, dat denk ik elke ouder wel kent.
Het is ook iets dat we vaak beleven met onze partner, die kleine momenten van tederheid en liefde en samen zijn.

Wat is het toch dat we die gevoelens van menselijkheid en compassie veel te weinig tonen in ons werk?
Natuurlijk is er een gevoel van verbondenheid met onze collega's.
Maar het is toch onmiskenbaar dat die gevoelens sterk verminderen als we te maken krijgen met een chef, een baas of een manager.
Dan ontstaat er afstand en een ander gevoel.
Dat wordt sterker naarmate de leidinggevende hoger in de hiërarchie verblijft.

Is een directeur of commissaris nog wel een mens?
Is daar wel iets van tederheid en compassie te ontdekken?
Nu zult u zeggen dat daar geen plaats voor is, maar dan krijgt die boodschap van "Toon aan de top" wel een heel erg beperkte lading.
Voorbeeldgedrag is prima, maar is er ook plaats voor de mens in die figuur van topmanager?
Topbestuurders zijn toch ook mensen?
Waarom laten ze hun gevoelens dan maar al te vaak thuis en nemen ze die niet mee op hun werk?

Pheijffer vindt "de toon aan de top" een woord waar hij jeuk van krijgt.
Het zal u niet verbazen dat ik dat ook vind.
De afstand tussen de top en de werkvloer is veel te groot.
Anders gezegd is de menselijke maat zoek.
Topbestuurders blijven heus wel mensen, maar niet als ze in hun afgezonderde directievleugel zich door eindeloze vergaderingen, verslagen en memo's moeten worstelen.
Dat alles gesteund door een vlijtige staf en de constante druk van een overvolle agenda.

Probeer dan maar eens mens te zijn, zoals thuis.
Misschien lukt het al niet meer om thuis mens te zijn in zo'n positie.

Toon aan de top is wat mij betreft een verkeerde doelstelling.
Het gaat niet zozeer om voorbeeldgedrag maar om welgemeend menselijk gedrag.
Zoals vastgelegd in dat kleine tedere moment van mijn zoon met zijn mooie kind.

Als we zo ook op het werk zouden zijn is de ware aard en cultuur van de organisatie wel degelijk herkenbaar en niet langer meer een formele bepaling in de Corporate Governance code.